OK-jol 1957

 Knud Olson ontwierp in opdracht een wedstrijd bootje dat door 1 persoon kon worden gevaren. En dat was in 1957, tot op de dag van vandaag varen er nog 14000 stuks over de wereld. Erg populair waren zij in Scandinavië, Polen en Duitsland. Veel zijn ze in bouwpakket gemaakt. Centraal in de boot wordt het zwaard doorgevoerd door de kast en kan door de zeiler samen met neer haler vanuit de kuip worden bedient. De mast is rond en draait in de mast voet verzonken in het dek, door de mast taps te schaven naar de top komt er onder spanning een buiging in tijdens het zeilen, de boot krijgt dan de neiging op het water te komen liggen en meer snelheid te ontwikkelen. Deze ontwikkeling is later ook bij surfplanken zichtbaar.

De OK is een binnen de watersport nog steeds aanwezig. OK=Knud Olson

IN PROGRESS “ de Werkschepen van toen!”

 

In de Zeeuwse geschiedenis zijn er veel scheeps varianten geweest, veel kleinere vlakke schepen tussen de 10 en 15 meter. De ondiepten van de watergangen speelden een rol bij het ontwerp. Het “waterschip” was meer een scheepje dat vaak moest landen op het strand rond Walcheren, of de kop van Beveland. Het waren in de 16e eeuw vaak de parlevinkers voor de vis boten maar ook de transporteurs van vis en water. De waterbun aan boord kon ook goed worden gebruikt als geperforeerde bun en hield de vis vers. De schepen konden op strand landen en met een breed fok en mankracht lieten ze zich van het strand af glijden door de branding. 

Ze waren stevig gebouwd en meerdere konden met een juiste wind fungeren als sleepboten voor de zeevaart. Varianten van dit schip voeren ook op de Zuiderzee en trokken de “kamelen” waar de zeeschepen met veel diepgang op hingen over het ondiepe water naar Amsterdam.

Deze  Zeeuwse schepen bestaan niet meer sinds begin 19e eeuw. Een stukje cultureel erfgoed dat slechts sporadisch is terug gevonden in de vorm van een wrak.

Het eind resultaat komt in zicht details en schilderwerk komen er nog op maar Zeeland heeft weer een waterschip.